Filmmaker

Tijdens mijn studie Japans (1992 - 1996) kwam ik in aanraking met het amateurtheater. De regisseur van de studententoneelvereniging was een Stanislavski-aanhanger en method-acting vond hij belangrijk. Zo leerde ik op commando te kunnen huilen of boos te worden. Ik speelde in de stukken Wie is er Bang voor Virginia Woolf? (1994), Glazen Speelgoed (1995) en De Nacht de Moeder van de Dag (1996). Al snel wilde ik toelating doen voor de toneelschool om acteur te worden, maar na een jaar veranderde de interesse in regie en bedacht ik filmregisseur te willen worden. In 1996 staakte ik mijn studie Japans om toelating te doen voor de Nederlandse Filmacademie.

In 1996, op mijn 22e, had ik mijn coming out als homoseksueel doorgemaakt en mijn eerste toelatingsfilm voor de filmacademie ging over een jongen die een relatie heeft met een meisje en erachter komt dat hij op jongens valt. Helaas werd ik ermee afgewezen voor de studierichting regie en besloot dan maar een serieuze speelfilm te willen maken. Voor deze film schreef ik wederom zelf het scenario en deed de regie. De film is met een dertigtal vrijwilligers opgenomen in Maastricht en heet Versleten Blauw. Ik deed er een tweede poging mee aangenomen te worden op de filmacademie, maar werd weer afgewezen. Vervolgens ben ik naar Amsterdam verhuisd en begon daar een traject bij het particuliere opleidingsinstituut Open Studio. Eerst volgde ik er de Video Vooropleiding in 1998, daarna de regie-cursus en de scenario-cursus in 1999 en in 1999-2000 volgde ik er de Video Top opleiding. Met een film die ik had opgenomen tijdens de Video Vooropleiding heb ik nog een derde poging gedaan aangenomen te worden op de filmacademie, maar werd weer afgewezen. Tijdens de Video Top opleiding maakte ik ook de videoclip William Tell Me voor de band Seedling.  Met mijn eindproject Honger van de Video Top opleiding deed ik een vierde toelatingspoging voor de filmacademie in vijf jaar tijd en daarmee werd ik eindelijk aangenomen. Ik was inmiddels zo gegroeid in het ambacht filmmaken dat er tijdens mijn toelatingsexamen werd gevraagd wat ik nog op de filmacademie kwam doen. "Ik wil heel erg goed worden" was mijn antwoord. De film Honger deed mee aan de competitie Gouden Vlam op het Nederlands Filmfestival. In het jaar tussen het einde van de Video Top opleiding en het eerste jaar van de filmacademie maakte ik nog de film Waanzinnig Cool, geïnspireerd op het verhaal De Jongen met het Mes van Remco Campert.

In 2001 begon ik aan de studierichting regie aan de Nederlandse Filmacademie. Dat ging door alle opgedane ervaring voortvarend. De video-interieur oefening in het eerste jaar werd door mijn klasgenoten verkozen tot beste film van dat jaar. Het tweede jaar ging ook goed en met succes maakte ik mijn tweedejaarsfilm Niemandsland. Helaas kreeg ik vanaf dat moment te maken met psychotische verschijnselen. Na het tweede jaar van de filmacademie ben ik er daarom een jaar tussenuit gegaan. In dat jaar kampte ik met psychotische verschijnselen, maar maakte toch een film, Van Glas en reisde ik af naar Sierra Leone voor het opnemen van een videoclip voor de rapper Raymzter. Na het tussenjaar stroomde ik in in het derde jaar van de filmacademie, maar omdat ik geen hulp zocht voor mijn psychotische klachten werd de psychose steeds heftiger. Toch maakte ik een succesvolle derdejaarsfilm, 8. Aan het begin van het ontwikkelingstraject voor de eindexamenfilm werden de psychotische verschijnselen echter dermate ernstig dat ik mij terugtrok en in een isolement terechtkwam. Uiteindelijk ben ik van de filmacademie gestuurd omdat men mij niet in staat achtte mijn studie op dat moment voort te zetten en heeft het alsnog jaren geduurd voordat ik in zorg terechtkwam. Pas in 2008, vijf jaar nadat de eerste symptomen begonnen, gaf ik mij over en durfde ik hulp in te schakelen.

Toen ik eenmaal van de eerste klap van de psychose hersteld was wilde ik zo snel mogelijk alsnog afstuderen aan de filmacademie. Helaas kon dat niet meer vanwege organisatorische redenen. Het enige wat ik toen kon bedenken om er weer bovenop te komen was dan maar een film te maken over mijn eigen psychotische ervaringen. Dat is de film Verloren Jaren geworden, die in 2010 uitkwam. Verloren Jaren is met een budget van €40.000 euro gemaakt, lowbudget dus, bedoeld voor verspreiding op internet. Ook al valt er veel op de film aan te merken, deze was toch een groot succes. In de jaren na de première heb ik de film meer dan 250 keer nabesproken en waren er vele media optredens. De Limburgse zender L1 heeft de film uitgezonden op televisie en de film is ook vertoond op het Film By the Sea filmfestival in Vlissingen.

Toch was mijn zelfvertrouwen in het zijn van een veelbelovend filmmaker geschaad. Niet hebben kunnen afstuderen en onvrede over het resultaat van de film Verloren Jaren speelden daarbij een belangrijke rol. Ik heb daarom mijn droom filmmaker te willen zijn in 2014 op de lange baan geschoven en ben gaan werken als ervaringsdeskundige in de geestelijke gezondheidszorg. In de jaren 2014 en 2015 maakte ik naast mijn werk wel vele opdrachtfilmpjes en mini-documentaires, waaronder Trauma en Psychose over traumabehandeling bij mensen met een psychosegevoeligheid. Nadat mijn contract niet verlengd werd vanwege bezuinigingen in 2016 werd ik gemotiveerd om een vervolg te willen maken op Verloren Jaren. Helaas kreeg ik in dat jaar opnieuw te maken met psychotische verschijnselen en raakte ik zwaar aan de alcohol verslaafd. Het duurde vervolgens tot het najaar van 2019 totdat ik weer in zorg terechtkwam. In de tussentijd was ik thuisloos geraakt en in 2020 werd ik zelfs dakloos.

Vanaf september 2021 gaat het eigenlijk pas weer beter. Ik heb geen psychotische verschijnselen meer, ben van de alcohol af en heb woonruimte weten te vinden. En sinds mijn basis op orde is ben ik gelukkig weer erg gemotiveerd om serieus als filmmaker aan de slag te gaan. Ik werk momenteel aan een vervolg op Verloren Jaren. Dit vervolg moet mijn tweede psychose verbeelden. Het wordt een film van 20 minuten, bedoeld voor verspreiding op internet. Voor dit vervolg heb ik inmiddels €12.000 euro sponsorgeld gekregen van een farmaceut en hield ik een geslaagde crowdfundingscampagne van €10.000 euro bij Voor de Kunst. Daarnaast werk ik met een scenarist aan mijn debuutfilm, een film bedoeld voor een breed bioscooppubliek. Deze film is geïnspireerd op het verhaal van de film Verloren Jaren. Ook ontwikkel ik mij op het gebied van het maken van documentaires. Mijn specialiteit daarbij is psychosegevoeligheid en onderwerpen die gerelateerd zijn aan de geestelijke gezondheidszorg. Ik hoop mij de komende jaren op de kaart te zetten als een getalenteerd filmmaker.

Bas Labruyère, 30 juni 2023

Bekijk hieronder de film Verloren Jaren. Duur: 65 minuten.